نگاهی موشکافانه به دورانِ ریاست جمهوریِ دونالد ترامپ - بیباپ

ترامپ پس از کتابِ وحشت به وودوارد پیشنهاد می دهد تا بتواند در کتابِ بعدیِ او از اقداماتِ خود دفاع کند و بدین ترتیب وودوارد، طیِ 18 مصاحبه با دونالد ترامپ، دست به نگارش این کتاب می زند. ترامپ، همچنین، برخی از اعضاء هیئت دولتِ خود ازجلمه جَرِد کوشْنِر، میک مولوِینی، رابِرت اُ برایِن و متیو پوتینگر و کِیلی مَک اِنِنی را موظف می کند تا در کتابِ خشم مصاحبه هایی با باب وودوارد انجام دهند و به تشریحِ اقداماتِ خود بپردازند.

سایمِن اَند شوستر ناشرِ کتابِ خشم در قسمتِ توضیحاتِ این کتاب آورده است: خشم نتیجه های صدها ساعت مصاحبه دست اول، یادداشت ها، ایمیل ها، خاطرات و اسنادِ محرمانه است.

ترامپ، پس از انتشارِ خشم، آن را محکوم کرد و کتاب را تلاشی جهتِ واردآوردنِ یک ضربه سیاسیِ دیگر نامید. خشم در گرماگرمِ رقابت هایِ انتخاباتی منتشر شد. خوانندگان و منتقدین استقبال چشمگیری از آن داشتند و تا به امروز ـ شش هفته پس از انتشارِ کتاب و اتمامِ انتخاباتِ 2020 ریاست جمهوری آمریکا ـ پرخواننده ترین کتابِ لیستِ آمازون است.

درباره نویسنده

باب وودوارد، 26 مارس 1943، روزنامه نگار تحقیقیِ برجسته اهل ایالات متحده آمریکا ست که به همراهِ کارل بِرِنْستین، دو خبرنگار واشینگتن پست، شهرتِ خود را عمدتاً مدیونِ گزارشی است که منجر به افشای رسواییِ واترگِیت و استعفای ریچارد نیکسون، سی وهفتمین رئیس جمهور آمریکا، شد. او بعداً این گزارش را به شکل کتابی تحت عنوان تمام مردان رئیس جمهور منتشر کرد.

یادداشتِ شخصیِ نویسنده

باب وودوارد در بخشی از یادداشتِ شخصیِ نویسنده بر این اثر می نویسد: اِوِلین اِم. دافی تا الان بیش از 13 سال با چهار رئیس جمهور در شش کتاب به من کمک کرده است. او، خانمی فوق العاده صادق و عمیق، بر این باور است که همه باید مسئول باشند، ازجمله و خصوصاً من. او یک نابغه سازمانی است که به راحتی در زمینه های مختلفِ ریاست، دولت، روزنامه نگاری و زندگیِ مدرن مدرک دکتری کسب کرده است. اصرار می کرد که همه در این کتاب بهترین برخوردِ ممکن را ببینند، ازجمله رئیس جمهور ترامپ. او چشم هایش را به جایزه دوخته بود و به شکلی خستگی ناپذیر کار می کرد تا برآورده شدنِ آن را ببیند. پرشوق و اصیل، انرژیِ یک جین آدم را دارد. من، به عنوانِ یک رئیسِ اسمی، متوجهم که میزانِ تعهدِ او به قدری ست که قابلِ خرید یا به دست آوردنی نیست. تنها او می تواند آن را ارائه دهد. و ارائه داد. این برای اِوِلین، یک سبکِ زندگی است. او باری دیگر به عنوانِ یک همکار کامل و باروحیه و با سطحی از تلاش ـ نویسنده مشترک بود.

استیو رِیلی با اِوِلین و من کمتر از یک سالِ پیش برای این کار آمدیم. او یکی از سخت کوش ترین آدم هایی است که تابه حال دیده ام. سؤالِ اگه یکشنبه ها بیام و کار کنم اشکالی داره؟ درخواستِ معمول ای بود. من هم بدونِ تردید می گفتم: باشه. او به تصویرِ کهن الگویی از گزارشگرِ تحقیقیِ سرسخت و بی امان که شب در اتاقِ خبر می ماند، زندگی و معنای جدیدی می بخشد. رفتاری ملایم و دلپذیر دارد و در باطن مانند فولاد سخت است. اصرار دارد بر همه چیز تأییدیه بخورد؛ هیچ واقعیت یا جزئیاتی بدونِ بررسی باقی نمانَد. استیو پنج سال را در تیمِ تحقیقاتیِ یو اِس اِی تودِیز گذراند و در سالِ 2017 فینالیستِ جایزه پولیتزر در بخشِ گزارشگریِ تحقیقاتی بود. او از صداقت، مهربانی و خلاقیتِ ذاتی برخوردار است. یک محقق و جوینده حقیقیِ واقعیت است و من از او برای مشارکتِ بی اندازه اش در این کتاب متشکرم. او آینده درخشانی در روزنامه نگاری، حرفه ای که می دانم عاشقش است، دارد.

خشم را بیدار می کنم. البته که خشم را بیدار می کنم. همیشه بیدار کرده ام. نمی دانم که دارایی است یا بدهی اما هرچه که هست، آن را بیدار می کنم.

دونالد جِی. ترامپ نامزدِ ریاست جمهوری در مصاحبه ای با باب وودوارد و رابرت کاستا در 31 مارس 2016، در اُلد پست آفیس پاویلییَن، هتلِ بین المللیِ ترامپ، واشنگتن، دی. سی.

اون زمان به ما گفتید: تو مردم خشم رو بیدار می کنم. خشم رو بیدار می کنم. همیشه بیدار کرده م. نمی دونم که دارایی ست یا بدهی اما هرچه هست، اون رو بیدار می کنم. درسته؟

ترامپ گفت: آره، گاهی. من نسبت به توانایی مردم کارِ بیشتری می تونم انجام بدم. و این مورد، گاهی، می تونه باعثِ ناخشنودیِ رقیبام بشه. اون ها منو متفاوت از سایرِ رئیس جمهورها می بینند. باب، خیلی از رئیس جمهورهایی که پوشش داده ای، کارِ زیادی از پیش نبرده ند.

رئیس جمهور دونالد جِی. ترامپ در مصاحبه ای با باب وودوارد برای این کتاب،

22 ژوئنِ 2020.

مولف در ادامه در پیشگفتار کتاب نوشته است: در طیِ جلسه روزانه تاپ سیکرتِ پرزیدنت، 28 ژانویه 2020، بحث در دفترِ بیضی به ویروسِ همه گیرِ مرموزِ ذات الریه مانندِ چین کشیده شد. مقاماتِ بهداشتِ عمومی و شخصِ رئیس جمهور ترامپ به مردم می گفتند ویروس برای ایالات متحده کم خطر است.

رابرت اُ برایِن، مشاور امنیت ملی، درحالی که تا حدِ امکان عمداً و با شدت دیدگاهِ متضادی را ابراز می کرد، به ترامپ گفت: این بزرگ ترین تهدیدِ امنیتِ ملی ست که ریاست جمهوری شما با اون روبرو می شه.

ناگهان سرِ ترامپ بالا آمد. از گزارش دهنده اطلاعاتِ پی دی بی، بِث سَنِر، چندین سؤال پرسید. او گفت چین نگران است، و جامعه اطلاعاتی مشغولِ بررسیِ آن است، اما به نظر می رسد به جدیتِ شیوعِ سندرمِ حادِ مرگبارِ تنفسی (سارس) نباشد.

اُ برایِن از صندلی اش نزدیکِ میزِ تصمیم گیری، مصرانه، گفت: سخت ترین چیزی می شه که با اون روبه رو می شید. او کاملاً آگاه بود که ترامپ فقط در اواسطِ دادگاهِ استیضاحش در سنا که دوازده روز زودتر شروع شده و تمامِ توجهش را به خود جلب کرده بود، سیر می کرد. اُ برایِن بر این باور بود مشاورِ امنیت ملی باید سعی کند تمامِ جوانب را در نظر بگیرد، وظیفه هشدار برای مصیبتی در شرفِ وقوع. و این مشکل فوری بود، نه یک مشکلِ ژئوپلیتیک که ممکن بود تا سه سالِ آینده پیش آید. این ویروس می توانست در ایالات متحده خیلی سریع منتشر شود.

اُ برایِن، 53 ساله، نویسنده و مذاکره کننده بین المللیِ سابقِ گروگان گیری، چهارمین مشاورِ امنیت ملیِ ترامپ بود. فقط برای چهار ماه در این سِمتِ کلیدی بود و به نظرِ خودش شخصِ مشت ـ بکوب ـ به ـ میزی نبود، اما شدیداً احساس می کرد که شیوع یک تهدید است.

مَت پاتینگر، معاونِ مشاورِ امنیت ملی، از روی کاناپه انتهای دفترِ بیضی گفت: من با این نتیجه موافقم. ترامپ می دانست پاتینگرِ 46 ساله که از ابتدای ریاست جمهوری ترامپ به مدت سه سال با کارمندانِ شورای امنیت ملی بود، منحصراً، تقریباً کاملاً، صلاحیتِ چنین اظهارنظری را داشت.

اخطارِ او معتبر بود و ارزش زیادی داشت. پاتینگر هفت سال در چین زندگی کرده بود و حینِ شیوعِ سارس خبرنگارِ وال استریت جورنال بود. او یک دانش پژوهِ چین بود که زبانِ مَندرین را به خوبی صحبت می کرد.

پاتینگر، خوش مشرب، بی اعتقاد و معتاد به کار، افسرِ سابقِ نیروی دریایی نیز بود، شغلی که در نوشتنِ گزارش های تأثیرگذار، درباره کافی نبودن آژانس های اطلاعاتیِ ایالات متحده، همکاری می کرد و با آن به اوجِ خود رسید.

پاتینگر از اول می دانست که چینی ها در پنهان کردن مسائل و پوشش دادن آن حرفه ای اند. او بیش از 30 داستان درباره سارس و اینکه چگونه چینی ها عمداً اطلاعاتِ مربوط به جدیت آن را ماه ها نگه داشتند و [آمارِ] شیوعِ آن را بسیاربسیار کم گزارش کردند، مدیریتِ بدی که باعث شده بود سارس دورِ کره زمین حرکت کند، نوشته بود. جورنال کارِ پاتینگر را برای جایزه پولیتزر فرستاد.

ترامپ از پاتینگر پرسید: تو چی می دونی؟

پاتینگر گفته بود چهار روز اخیر به دکترهای چین و هنگ کنگ که توانسته بود ارتباط را با آن ها حفظ کند، و سررشته ای در علم داشتند، زنگ می زده. همچنین شبکه های اجتماعیِ چینی را می خوانده.

او از یکی از مخاطبانش در چین پرسیده بود: به بدیِ 03 می شه؟

متخصص جواب داده بود به سارسِ 2003 فکر نکن. به آنفولانزای 1918 فکر کن.

پاتینگر گفت شگفت زده شده بود. آنفولانزای اسپانیایی ِ 1918 حدودِ 50 میلیون نفر در دنیا تلفات داشت و 675000 کشته مربوط به ایالات متحده بود.

رئیس جمهور پرسید: چرا فکر می کنی بدتر از 2003 می شه؟

مخاطبانِ پاتینگر به او گفته بودند سه عامل انتقالِ بیماریِ جدید را به شدت سرعت می دهد. برخلافِ گزارش های بسته رسمی از طرفِ دولتِ چین، مردم بیماری را به سرعت از همدیگر می گرفتند؛ نه فقط حیوانات؛ این را انتقالِ انسان به انسان می نامند. او صبحِ آن روز تازه فهمیده بود توسط افرادی که علائمی نداشتند هم انتشار می یافت؛ این را انتقالِ بدونِ علائم می نامند. بهترین و موثق ترین منبعِ او می گفت 50 درصد از مبتلایان علائمی از خود نشان نمی دهند. این به معنای شرایطِ اورژانسیِ یک ـ بار ـ در ـ زندگی بود، ویروسی خارج از کنترل با انتشار بسیار بالا که فوراً قابل تشخیص نبود. و تا آن زمان هم از ووهان، چین، ظاهراً جایی که شیوع شروع شده بود، حرکت کرده بود. برای پاتینگر، این ها سه هشدار از یک هشدار سه قبضه بود.

پاتینگر گفت نگران کننده ترین موضوع این است که چینی ها اساساً ووهان، شهری با 11 میلیون جمعیت، بزرگ تر از هر شهرِ آمریکایی را قرنطینه کردند. مردم نمی توانند داخلِ چین سفر کنند، مثلاً از ووهان به پکن. اما سفرهای چین به بقیه دنیا را، ازجمله ایالات متحده، قطع نکردند. این بدان معنا بود که یک ویروسِ بسیار مسری و ویرانگر احتمالاً تا الان دیگر در ایالات جریان داشت.

رئیس جمهور پرسید: براش بایدچی کار کنیم؟

پاتینگر گفت: سفرهای چین به ایالات متحده را قطع کن....

کتاب خشم نوشته باب وودوارد به ترجمه پوریا حسنی و مینو ثالثی و با ویراستاری مهدی سجودی مقدم در 508صفحه به بهلی 98 هزار تومان از سوی انتشارات مهراندیش روانه بازار نشر شده است.

منبع: ایبنا - خبرگزاری کتاب ایران